Dlaczego? Nie rozumiem! To niemożliwe! Niesprawiedliwe! Po co to wszystko?
Rodzice, którzy tracą swoje dzieci – czy to przed urodzeniem, czy później – zadają sobie często te i inne trudne pytania. Smucą się, buntują, bywa, że gniewają na Boga. Nic dziwnego… Niewyobrażalnie boli rozstać się z kimś ukochanym, kimś, kogo nie miało się szansy poznać lub trzeba było pożegnać zbyt szybko. Nie ma pewnie rodziny, w której taka sytuacja by się nie zdarzyła. Wtedy często nie wiadomo, co powiedzieć, jak towarzyszyć bliskim, jak pamiętać o tym, kto odszedł, zanim się na dobre zadomowił.
15 października to symboliczna data – tyle, licząc od 1 stycznia, trwa ciąża. To dzień, w którym najbliżsi zmarłych przedwcześnie dzieci mają szczególną przestrzeń, by o nich przypomnieć. Być może to dobry czas, by do historii rodziny włączyć tych jej członków, którzy pojawili się „tylko na chwilę”. Często nie wiemy, jak mówić o dzieciach zmarłych przed narodzeniem, czy pytać o nie ich rodziców, czy uświadamiać ich istnienie dzieciom. Byli – a jakby ich nigdy nie było.
Tymczasem dzieci utracone to przede wszystkim zyskane istnienia. Wierzymy, że mają swoje miejsce w niebie i tam na nas czekają. Wierzymy, że mogą wstawiać się za nami.
C.S. Lewis w „Listach starego diabła do młodego” pisał: Jest oczywiste, że dla Niego [Boga – J.K.] ludzkie narodziny są ważne głównie ze względu na uzdolnienie do ludzkiej śmierci, przy czym śmierć pojmuje On jedynie jako bramę do owego drugiego rodzaju życia. (…) To, co ludzie nazywają „normalnym życiem”, stanowi raczej wyjątek.
Rzeczywiście. Wspaniale jest uświadomić sobie, że każdy poczęty człowiek jest przez Boga kochany na wieczność, że nawet jeśli jego ciało to kilka komórek – ma już duszę i jakakolwiek byłaby długość jego życia – jego celem jest niebo. My, żyjący dłużej, i one, żyjące króciutko, stanowimy wspólnotę. Z niecierpliwością czekamy spotkania w Wieczności, kiedy już wszystkie, nawet najtrudniejsze pytania, zyskają odpowiedź…
Świętujmy zatem 15 października – jako dzień wdzięcznej pamięci o wszystkich, których Bóg w swej nieskończonej dobroci powołał do istnienia.
Będziemy dziękować Bogu wspólnie – 15 października podczas Mszy Świętej o godz. 12:30 w Kościele Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Rumi. Po Eucharystii udamy się pod Pomnik Dziecka Utraconego na Cmentarzu Komunalnym w Rumi, gdzie odprawione zostanie krótkie nabożeństwo. Zachęcamy do przyniesienia białych kwiatów – symbolu wdzięczności za Życie.
PS W ramach Duszpasterstwa Rodzin Archidiecezji Gdańskiej istnieje Wspólnota rodziców po stracie dziecka. Zachęcamy do odwiedzenia strony internetowej www.stratadziecka.pl, gdzie poza informacjami dla rodziców jest także zakładka Lista życzeń – może pomóc wszystkim, którzy zetknęli się z taką sytuacją i nie wiedzą, jak się zachować.
Najnowsze komentarze