Standardy edukacji seksualnej wg WHO

utworzone przez | Paź 10, 2019 | Seksedukacja

OPIS

„Standardy” [1] zostały opublikowane w roku 2010 jako wspólne opracowanie Federalnego Biura ds. Edukacji Zdrowotnej (BZgA), Biura Regionalnego Światowej Organizacji Zdrowia dla Europy (WHO) oraz międzynarodowej grupy ekspertów i ekspertek, reprezentujących różne pro-antykoncepcyjne, proaborcyjne instytucje. Konsultant naukowy ze strony polskiej zaaprobował podane na stronie 59 „Programy nauczania i książki naukowe”, opracowane przez organizacje i osoby powiązane z Instytutem Kinseya.

Na stronie 7 „Standardów” wyraźnie napisano, iż „nie stanowią wytycznych do wprowadzenia opisanego modelu edukacji seksualnej”. W Polsce od 20 lat istnieją krajowe wytyczne w tym zakresie (art. 4 ust. 1 i 3 Ustawy o planowaniu rodziny z 1993 r. i odpowiednie Rozporządzenia MEN) i według nich realizowane są w szkołach zajęcia „Wychowanie do życia w rodzinie”. Należy podkreślić, że pojęcie „wychowanie” jest zakresowo szersze niż „edukacja”, gdyż oprócz przekazu wiedzy uwzględnia kształtowanie postaw, nierozerwalnie związanych z poszanowaniem wartości, respektowaniem norm moralnych (dzięki temu w Polsce mamy najniższy odsetek zachowań ryzykownych). Na świecie zastąpiono wychowanie prorodzinne edukacją seksualną, co jest poważnym i niebezpiecznym zubożeniem, gdyż ma wpływ między innymi na rozprzestrzenianie chorób przenoszonych drogą płciową.

GENEZA

Korzenie „Standardów” edukacji seksualnej WHO tkwią w „globalnej rewolucji seksualnej” w jakimś stopniu opartej o pseudobadania Alfreda Kinseya, prowadzone na wyselekcjonowanej grupie 5300 osób, z czego 4100 to homoseksualiści, bywalcy łaźni gejowskich, zaś 1200 to skazani za przestępstwa seksualne (często zabójstwa na tle seksualnym) więźniowie. Judith A. Reisman, profesor socjologii i komunikacji w USA [7] przeanalizowała tabelki z „badań nad płcią i zachowaniami seksualnymi mężczyzn i kobiet” dr. Alfreda Kinseya.

W 1968 roku w USA ponad 51 tysięcy nauczycieli zostało przeszkolonych przez Institute for Advanced Study of Human Sexuality, według programów edukacji seksualnej przygotowanych przez współpracowników Kinseya.

ZAGROŻENIA

Należy podkreślić, że „Standardy edukacji seksualnej WHO” oparte są o pseudo-teorię Alfreda Kinseya, która mówi, że nawet niemowlęta mogą wchodzić bez żadnej szkody w doświadczenia seksualne, dlatego edukacja seksualna dziecka powinna zacząć się od urodzenia.

Co innego mówią psycholodzy [2], [3] twierdzący, że istnieją etapy rozwoju w życiu dziecka, które przechodzi po kolei i nie można ich przestawić. Podobnie Eric Ericson [4], który mówi dodatkowo o podejmowaniu zadań rozwojowych w poszczególnych fazach życia młodego człowieka (przez co dokonuje się jego rozwój). Przykładowo dla grupy wiekowej 0-2 lat są to: zauważenie swojej odrębności od matki, intensywny rozwój poznawczy (odkrywanie własnego ciała – nie ma obsesji masturbacji), samokontrola, rozumienie emocji (dziecko nazywa emocje i rozpoznaje, że cudze emocje nie są moimi).

Dla grupy wiekowej 6-12 lat prawa rozwojowe obejmują: intensywny rozwój intelektualny, intensywny rozwój umiejętności społecznych, utratę lub znaczne obniżenie zainteresowania płciowością (zabawy w grupie tej samej płci – upodobanie do przebywania z tą samą płcią nazywa się homofilnością) – dzięki czemu rozwijają się emocje i relacje, następuje budowanie bliższych relacji w obrębie tej samej płci.

Jednakże wbrew powyższym prawom „Standardy WHO” proponują seksualizuję grupy wiekowej 6-9 lat:

Naucz dziecko: Wyrażanie siebie w związkach.

Pomóż dziecku rozwijać: Zrozumienie pojęcia „akceptowalne współżycie/seks” (odbywany za zgodą obu osób, dobrowolny, równy, stosowny do wieku i kontekstu, zapewniający szacunek dla samego siebie).

Dla grupy wiekowej 9-12 lat:

Naucz dziecko: Branie odpowiedzialności za bezpieczne i przyjemne doświadczenia seksualne.

Pomóż dziecku rozwijać: Akceptacja różnych sposobów wyrażania seksualności (pocałunki, dotykanie, pieszczoty).

W świetle polskiego prawa, osoba (nauczyciel) realizująca powyższe wytyczne popełnia przestępstwo. Należy podkreślić, że zalecenia „Standardów edukacji seksualnej” przeczą prawom psychologii rozwojowej. Przykład budzący wątpliwości psychologów: wdrażanie ideologii gender dla będących w fazie homofilności (faza rozwoju psychoseksualnego) dzieci w wieku 12-15 lat:

– Przekaż informacje na temat: Tożsamość płciowa i orientacja seksualna, w tym „coming out”/ homoseksualizm.

– Naucz dziecko: Umiejętność negocjowania i komunikowania się w celu uprawiania bezpiecznego i przyjemnego seksu.

Psychologia rozwojowa przewiduje jako zadania rozwojowe dla dzieci w wieku 12-15 lat: zrozumienie i zaakceptowanie zmian związanych z dojrzewaniem (polucje nocne u chłopców, miesiączkowanie u dziewcząt), budowanie przyjaźni w grupach tej samej płci [8] i zrozumienie homofilności oraz stopniowe przechodzenie w heterofilność czyli upodobanie do przebywania z płcią przeciwną. Homofilność to nie homoseksualizm (dr J. Próchniewicz, dr J. Nikolosi), zatem nie można proponować „coming out`u” (ujawniania swojego homoseksualizmu) tak jak to proponują Standardy edukacji seksualnej wg. WHO.

Jak są wprowadzane „standardy” na Zachodzie i jaki mają wpływ na społeczeństwo?

Owocem „polityki seksualnej” od lat 60-tych w Stanach Zjednoczonych jest ogromna ilość dewiacji we wszystkich obszarach społecznego życia. Wzrost przemocy seksualnej, rozpad rodziny [9]: Niemal wszystkie osoby, które dopuszczają się przestępstw, pochodzą z rodzin dysfunkcyjnych. Wyniki badania Departamentu Sprawiedliwości USA jednoznacznie stwierdzają, że w rodzinie, w której opiekunowie są biologicznymi rodzicami, prawdopodobieństwo wystąpienia sytuacji patologicznych jest dwudziestokrotnie mniejsze niż w przypadku jakiegokolwiek innego wzorca rodzinnego (każdy inny model rodzinny zwiększa kilkudziesięciokrotnie ryzyko wystąpienia sytuacji patologicznych).

W Polsce mamy jeszcze zdrowe rodziny i piękną młodzież, dlatego mając powyższe na uwadze apeluję do polskich matek, ojców, babć i dziadków: stańmy murem i nie pozwólmy na wprowadzenie do szkół bardzo szkodliwych „Standardów edukacji seksualnej wg WHO”!

Zgodnie z art. 72 ust. 2 Konstytucji RP mamy prawo żądać od samorządów ochrony przed demoralizacją za pomocą „Standardów edukacji seksualnej wg WHO”.

Alina Józefa Strzałkowska
specjalista ds. wychowania do życia w rodzinie

 

Źródła:

  1. https://www.bzga-whocc.de/fileadmin/user_upload/Dokumente/WHO_BzgA_Standards_polnisch.pdf
  2. Jean Piaget, Pierre Oleron i in. (1967) Inteligencja, Warszawa, PWN.
  3. Helen Bee (2004), Psychologia rozwoju człowieka, Zysk i S-ka Wydawnictwo, Poznań.
  4. Erikson, E. H. (1986), Identity: Youth and Crisis, New York, London: W.W. Norton.
  5. C. Kinsey, W. B. Pomeroy, C. E. Martin, Sexual Behavior in the Human Male, (Philadelphia, PA: W.B. Saunders, 1948).
  6. C. Kinsey, W. B. Pomeroy, C. E. Martin, P. H. Gebhard, Sexual Behavior in the Human Female, (Philadelphia, PA: W.B. Saunders, 1953).
  7. https://bronmydzieci.pl/
  8. https://homofiliaajs.wordpress.com/2018/07/24/homofilnosc-w-rozwoju-psychoseksualnym-czlowieka/
  9. http://wdolnymslasku.com/2019/02/10/magdalena-trojanowska-o-genderowej-nauce-i-zmieleniu-polskiego-spoleczenstwa/?fbclid=IwAR1eXWWOwQHkcrQKyp2AyTIHUbqxaTWuKLGsD4U_bBonUkTHcQ3f1OPzFww